شرایط مال اکلوژن را می توان به دو گروه اصلی اسکلتی و دندانی طبقه بندی کرد. مال اکلوژن اسکلتی در نتیجه تفاوت در شکل، اندازه و یا موقعیت یک یا چند دندان در فک ایجاد می شود. برای مثال اگر یکی از فک ها بسیار بزرگ یا بسیار کوچک بوده یا یکی از آنها بسیار بزرگ و دیگری بسیار کوچک باشد، این شرایط را می توان به عنوان مال اکلوژن اسکلتی در نظر گرفت. برای این بیماران، هماهنگ کردن ساده قوس دندان ها کمک چندانی ایجاد نمی کند، زیرا دندان ها در موقعیت مناسب به علت عدم قرارگیری صحیح فک ها بر روی یکدیگر قرار ندارند. مال اکلوژن اسکلتی اغلب با وضعیت ظاهری نامناسب در ناحیه صورت بیمار همراه است. در این حالت اگر فک پایین بسیار کوچک باشد، صورت فرد بیش از حد کوژ یا محدب می شود، اما اگر فک پایین بیش از حد بزرگ یا فک بالا بیش از حد کوچک باشد و یا هر دو این شرایط به همراه یکدیگر وجود داشته باشد، صورت فرد بیش از حد کاو یا مقعر خواهد بود. یکی دیگر از ناهنجازی های فکی ودندانی مشکل اورجت می باشد؛ اورجت که به عنوان جلو بودن فک بالا نیز شناخته می‌شود، در عمل باعث می‌شود دندان‌های فک پایین در دهان عقب‌تر از دندان‌های فک بالا باشند. در این حالت استفاده از روش های درمان ارتودنسی به تنهایی نمی تواند برای تصحیح مشکلات مال اکلوژن اسکلتی کافی باشد و نیز نمی تواند مشکلات ظاهری صورت بیمار را علاوه بر مشکلات قرارگیری دندان ها بر روی یکدیگر بر طرف نماید. عمل جراحی یک فک یا هر دو فک بیمار، معمولاً برای تصحیح وضعیت فک ها، بهبود عملکرد جویدن دندان ها، افزایش زیبایی ظاهری صورت، و کاهش مشکلات مربوط به سیستم تنفسی مورد استفاده قرار می گیرد.
در صورتی که وضعیت قرارگیری فک ها بر روی یکدیگر در یک بیمار مناسب باشد، مال اکلوژن دندان ها می تواند در نتیجه رشد نامناسب دندان ها یا تجمع بیش از حد آنها ایجاد شده باشد. در این شرایط، استفاده خاص از روش های درمان ارتودنسی به تنهایی می تواند با استفاده از بریس ها وضعیت قرارگیری با ثبات دندان ها بر روی یکدیگر را اصلاح نماید.