هنگامی که استخوان فک تحلیل رفته باشد و امکان جراحی ایمپلنت وجود نداشته باشد ، از پیوند استخوان برای بازسازی فک کمک گرفته می شود . هدف از پیوند استخوان در فک این است که فرایند جوش خوردن ایمپلنت به فک به درستی اتفاق بیفتد . جراحی پیوند استخوان با حفاظت از فک ، سبب استحکام و طول عمر دندان می شود .

استخوان مورد نیاز پیوند استخوان در فک را می توان از بدن خود بیمار یا سایر منابع تامین کرد . این که شکل تامین استخوان چگونه باشد ، پدید آورنده سه روش مرسوم در جراحی های پیوند استخوان در دندان پزشکی است . ما در اینجا در حد مقدورات به شکل خلاصه ، اشاره ای خواهیم داشت بر این سه مورد :

1 – ایمپلنت دندان و اتوگرافت

در این شکل از پیوند استخوان ، استخوان از خود بیمار تامین می شود و به استخوان مورد نظر پیوند زده می شود . در اتوگرافت ، جراحی برداشت استخوان انجام می شود که هرچند این ویژگی را می توان از عوامل محدود کننده قلمداد کرد اما باید این را نیز مد نظر داشت که چون برداشت از بدن خود فرد انجام می شود ، شانس موفقیت در این روش بالاست و امکان انتقال بیماری در این روش برابر با صفر است .

2 – ایمپلنت دندان و آلوگرافت

در این روش از پیوند استخوان ، استخوان از فردی دیگر تهیه می شود . انجماد و استریلیزاسیون ، عملیاتی است که پس از جدا کردن استخوان ، روی استخوان انجام می شود . دندانپزشک فرهودی می گوید به دلیل این که این استخوان مورد آزمایش قرار می گیرد ، احتمال انتقال بیماری هایی مانند ایدز از این طریق به صفر می رسد .

در این روش ممکن است بیماری هایی انتقال یابد یا اینکه در پروسه درمان به مشکل عدم پذیرش فرد گیرنده برخورد شود .

3 – ایمپلنت دندان و زنوگرافت

این پیوند یک پیوند حیوانی است . از استخوان حیوانات در این روش استفاده می شود . پیش از پیوند ، نسبت به جداسازی پروتئین های استخوان اقدام می شود .

هرچند که این روش یک روش کمتر رایج محسوب می شود اما بیشتر از استخوان گاو در جراحی ایمپلنت دندان استفاده می شود .

عدم استخوان سازی و عدم امکان استفاده در ضایعات وسیع ، عیوب این روش محسوب می شوند . این در حالی است که سهولت پیوند استخوان زنوگرافت ، نیاز نداشتن به جراحی ثانویه جهت برداشت استخوان و همچنین عدم انتقال بیماری ، همگی از مزایای زنوگرافت محسوب می شوند .

دکتر بهنام خرمی

متخصص جراحی فک و صورت و زیبائی

کاشت ایمپلنتهای دندانی در اکثر بزرگسالانی که از سلامت متوسطی برخوردارند قابل انجام است. معمولاً برای نوجوانان استفاده نمی شود تا زمانیکه به رشد کامل برسند. توجه داشته باشید که برخی مشکلات پزشکی کنترل نشده ممکن است شانس درمانی ایمپلنتهای دندانی را کاهش دهند. بنابراین قبل از شروع درمان باید تاریخچه پزشکی خود را با جراح خود بطور کامل در میان بگذارید.

نتیجه درمان، رابطه مستقیم با وضعیت فیزیکی هر متقاضی دارد و ممکن است نتیجه متفاوتی برای دو شخص متقاضی داشته باشد. تنها دندانپزشک متخصص می تواند بهترین برنامه درمانی را به شما پیشنهاد دهد. لطفاً از دندانپزشک خود بخواهید که مزایا و اثرات برنامه پیشنهادی را بطور کامل برایتان توضیح دهد تا بتوانید تصمیم بگیرید که ایمپلنت، درمانی راه حل مناسبی برای جایگزینی دندان از دست رفته شما است یا خیر.

تاریخچه ای کوتاه در مورد ایمپلنتهای دندانی
با کشف جمجمه هایی توسط باستان شناسان تاریخچه روشنی از ایمپلنت در جایگزینی دندان هایی از دست رفته بدست آمده است. در استخوان فک جمجه هایی فوق، در محل دندان های از دست رفته، موادی مثل فلزهای ریختگی (به منظور پایه) و پوسته صدف (به منظور محافظ) بکار رفته است.

ایمپلنتهای دندانی امروزی که از جنس فلز تیتانیوم می باشند، از دهه 70 میلادی بطور گسترده مورد استفاده قرار گرفته اند. مزایای تیتانیوم آن است که وزنش بسیار سبک است و پس از جاگذاری در استخوان بخوبی با آن پیوند برقرار می کند و به اصطلاح عام بدن آن را پس نمی زند. این فلز پر مصرف ترین فلز در ارتوپدی است و از آن در مفاصل مصنوعی استفاده بسیار می شود.

اکثر ایمپلنت های دندانی پیچهای از جنس تیتانیوم هستند که تقریباً بدون درد داخل استخوان فک کار گذاشته می شوند و در حقیقت پایه قسمت تاج دندان می باشند. بعد از جایگذاری ایمپلنت و کارگذاری روکش بسختی می توان آن را از دندان طبیعی تشخیص داد.

علت گرانی قیمت ایمپلنت دندان به نسبت سایر درمانهای سنتی دندانپزشکی ، هزینه فیکسچر ( بخش کاشتنی انواع ايمپلنت دنداني ) و قطعات پروتزی ( اباتمنت اصلی و بعضا موقت، آنالوگ، پیچ اباتمنت ) و… که به هزینه لابراتواری چند برابری پروتز ( روکش ایمپلنت ) نسبت به روکش دندانهای عادی اضافه میشود، میباشد.

 ایمپلنت دندان هزینه ای شامل  فیکسچر +  قطعات پروتزی + هزینه ی لابراتوار را دارد. (  قیمت ایمپلنت کامل )

• چنانچه تنها یک دندان از دست رفته باشد 

  ایمپلنت دندان جلو

  برای پر کردن این فضای بی دندانی، از روشی به نام بریج (پل) استفاده می شود. در این درمان، نیاز به تراش دندان های مجاور ناحیه بی دندانی برای جایگزینی دندان است. نقطه ضعف این درمان، آسیب رسیدن به دو دندان سالم است که منجر به پوسیدگی آنها نیز می شود. علاوه بر آن به دلیل تحریک نشدن استخوان، تحلیل تدریجی استخوان نیز به وجود می آید.

  این در حالی است که ایمپلنت دندان نه تنها به دندان های مجاور آسیب نمی رساند، بلکه کاشت ایمپلنت به دلیل تحریک استخوان ناحیه بی دندانی مانع از تحلیل استخوان می شود. هزینه ایمپلنت دندان جلو معادل قیمت ایمپلنت هر دندان دیگر می باشد و تفاوتی ندارد.

• چنانچه چند دندان از دست رفته باشد

   برای پر کردن این نوع ناحیه بی دندانی، معمولا از پروتز متحرک استفاده می شود. پروتزهای متحرک با قلاب دور دندان قرار می گیرند. در این درمان با وجود اینکه نیازی به تراش دندان های مجاور نیست، اما سنگینی و فشار پایه ها به دندان های پایه منجر به لق شدن دندان های مجاور و در نتیجه پوسیدگی دندان ها می شود.

  در این مورد نیز می توان با کاشت ایمپلنت، علاوه بر حفظ زیبایی ظاهری، مانع آسیب رسیدن به دندان های سالم و استخوان فک شد. 

  

• چنانچه همه دندان ها از دست رفته باشد 

   ثابت کردن دندان مصنوعی با ایمپلنت

  در این مورد معمولا از پروتزهای کامل متحرک استفاده می شود. پروتزهای کامل متحرک مشکلات بسیاری را برای بیمار از قبیل: لقی پروتز در دهان، سختی تکلم و … ایجاد می کند. حال آنکه با ایمپلنت های دندانی می توان راحتی و زیبایی را بیمار بازگرداند. ( ایمپلنت دندان مصنوعی

ایمپلنت دندان نوعی پایه تیتانیومی سازگار با سلول های بدن است. از ایمپلنت های دندانی به عنوان جایگزینی مناسب و دائمی به جای یک یا چند دندان از دست رفته استفاده می شود. پس از قراردادن ایمپلنت توسط دندانپزشک در داخل استخوان فک، با استخوان سازی سلول های استخوان ساز در سطح ایمپلنت، استخوان فک به ایمپلنت جوش می خورد. فرآیند جوش خوردن معمولا 3 تا 4 ماه طول کشیده، سپس قسمت تاج و روکش دندان ساخته شده و بر روی پایه قرار می گیرد.

از دست دادن یک یا چند دندان تاثیر به سزایی در چهره و مهم تر از آن در روحیه و اعتماد به نفس افراد دارد. با استفاده از ایمپلنت های دندانی میتوان علاوه بر بازیابی توانایی جویدن طبیعی، چهره طبیعی و زیبایی لبخند را نیز به فرد بازمی گرداند. کاشت ایمپلنت در خانم ها از سن 15 سالگی و در آقایان از سن 18 سالگی امکان پذیر است.