چه افرادی نیاز به استفاده از بریس دارند؟

اندازه های مختلف و موقعیت ضعیف قرارگیری فک ها اغلب باعث ظاهر نامناسب در قوس بالایی یا پایینی دندان ها می شود. در طول سال های طولانی، استفاده از آرچ های دندان برای قرار دادن دندان ها در برابر یکدیگر بهترین نتیجه را در اصلاح موقعیت دندان ها داشته است.

در طول فرآیند درمان ارتودنسی، قوس دندان ها به نحو صحیح هماهنگ می شود اما ممکن است دندان ها دیگر بر روی یکدیگر قرار نگیرند. این شرایط به معنی این است که گاهی اوقات در طول مرحله درمان، قرارگیری نا مناسب دندان ها بر روی یکدیگر و ویژگی های ظاهری صورت ممکن است بدتر شود. تقریباً در تمام وارد، درمان ارتودنسی به منظور قرار گرفتن قوس های دندان به نحو صحیح بر روی یکدیگر کلید اصلی ایجاد ثبات و نیز نتایج مناسب پس از درمان می باشد.

هنگامی که مرحله ارتودنسی قبل از عمل جراحی زیبایی فک و صورت تکمیل شد، موقعیت فک ها با توجه به ویژگی های صورت تنظیم شده و مدل تهیه شده از دندان ها به یک دستگاه خاص به نام آرتيكولاتور انتقال داده می شود. به این ترتیب عمل جراحی زیبایی فک و صورت شبیه سازی شده و بر اساس برنامه درمانی خاص بیمار، اسپلینت مخصوص تولید شده و اصلاحات لازم بر روی آنها انجام می شود. از این اسپلینت در طول عمل جراحی استفاده می شود و این ابزار نقش اساسی در اصلاح وضعیت قرارگیری فک دارد.

ارتودنسی قبل از عمل جراحی فک

ارتودنسی قبل از عمل جراحی زیبایی فک و صورت جراحی فک طولانی ترین مرحله درمان بیمار است و به حدود ۹ تا ۱۸ ماه زمان برای تکمیل شدن نیاز دارد. در این زمان بریس ها به دندان ها بسته شده و در کل دوره درمان بر روی دندان ها باقی می ماند. هدف اولیه ارتودنسی قبل از جراحی زیبایی فک و صورت هماهنگ کردن دندان ها در یک قوس دندان مناسب به نحوی است که دندان ها به درستی در کنار یکدیگر قرار گرفته باشند. در بعضی از موارد، به خاطر اندازه شکاف بین قوس دندان ها یا به خاطر ازدحام دندان ها، ممکن است دو یا چهار دندان سالم و نیز تمام دندان های عقل بیمار کشیده شوند. هنگامی که بیمار در سن رشد قرار داشته باشد، ابزارهای ارتودنسی استاندارد برای باز کردن سقف دهان نیز در مواردی که ناحیه بالای دهان بسیار تنگ باشد، ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.

انواع مختلف نقایص مادرزادی لاله گوش که میتوان از طریق عمل جراحی زیبایی، آن را اصلاح نمود عبارتند از:
گوش بزرگ و برجسته (گوش بیرون زده) نوعی ناهنجاری غیر معمول گوش است که در آن لاله گوش جدای از بزرگ بودن، بیش از 2 سانتی متر از سر فاصله داشته باشد.

گوش اشتال (Stahl`s) به حالتی گفته میشود که در یک سوم بالایی لاله گوش یک برآمدگی تیز یا برجسته وجود داشته باشد.

گوش سرپوشی (Lidding) که در آن، مارپیچ حاشیه بالایی لاله گوش به طرف پایین تا می خورد.

گوش آویخته (Lop) به حالتی گفته میشود که یک سوم یا نیمه بالایی لاله گوش به طرف پایین تا می خورد.

گوش برجسته به حالتی گفته می شود که قسمت میانی لاله گوش در نوزاد تازه متولد شده به میزان بیشتر از 7 میلیمتر از سطح سر او فاصله داشته باشد.

گوش فنجانی حالتی است که مارپیچ پایینی و نرمه گوش به طرف بالا فشرده شده و بر روی هم یا به طرف سر خم شده باشند. در این حالت، قسمت میانی لاله گوش شکل طبیعی دارد و در جای خود مانده است.

گوش تنگ یا جمع شده به حالتی گفته می شود که چند نقص به طور همزمان در لاله گوش وجود دارد و مارپیچ لبه گوش خم شده و چروک میخورد یا شیار آن خیلی تنگ می شود.

بدشکلی پایک حلزونی به حالتی گفته می شود که پایک حلزونی گوش به شکل غیرطبیعی به طرف بیرون برجسته شده و لاله گوش را از وسط به دو قسمت کرده باشد.

وارونگی کاسه حلزونی: در این حالت، پایک حلزونی به طرف بیرون برجستگی پیدا کرده و باعث تنگ شدن کانال گوش خارجی میشود و ممکن است زبانه گوش (غضروف کوچک جلوی گوش) را نیز درگیر نماید.

گوش مخفی (Cryptotia) يک نقص ظاهري در لاله گوش است که در اثر آن قست بالاي گوش تا حدي در زير پوست کنار سر مخفي شده است.

نقص در مارپيچ حاشيه گوش هنگامي اتفاق ميافتد که بخشي از پوست يا غضروف لاله گوش در فاصله بين پايک حلزوني و شيار لبه آن، وجود نداشته يا دچار نقص باشد و باعث ميشود لبه خارجي بالاي گوش به حالت جمعشده، فشرده يا دندانه دندانه دربيايد.